29.05.2020 - 31.07.2020

Artystki i artyści: Adam Adach, Agnieszka Brzeżańska, Ewa Ciepielewska, Martyna Czech, Zuza Krajewska, Natalia LL, Dominika Olszowy, Karol Radziszewski, Mikołaj Sobczak, Virgins Deluxe

Kuratorka: Zofia Krawiec

Gdy we współczesnej kulturze i języku pojawiają się odniesienia do polowań na czarownice, służą często rozrywce lub funkcjonują w ramach anegdoty albo przenośni. Jakby za sprawą magicznej różdżki zjawisko to odkleiło się od swojego rzeczywistego potwornego wymiaru jakim były masowe mordy popełniane między XV a XVIII wiekiem.

Współcześni badacze polowań na czarownice określają je wprost ludobójstwem, zaznaczając, że jedną z jego specyfik pozostaje fakt, że z procesów o czary nigdy nikt nie został rozliczony. Nikt nie poniósł odpowiedzialności za zabicie kilkudziesięciu tysięcy osób, głównie kobiet, palonych niekiedy razem ze swoimi zwierzętami. Liczby ofiar prześladowań nie można zresztą zawęzić do tych, które poddano torturom i spalono na stosach. Ofiarami były wszystkie kobiety żyjące w terrorze tej przemocy, na których lęk o życie wymuszał całkowite podporządkowanie.

Wystawa zaprezentuje sposoby odradzania się archetypu czarownicy w twórczości współczesnych artystek i artystów. Stawiając przy tym pytania o to, w jaki sposób brak rozliczenia się z masowych zbrodni na kobietach wpłynął na kształt dzisiejszego świata i jak prześladowania te odbijają się echem we współczesnych uprzedzeniach wobec kobiet oraz osób wymykających się patriarchalnym strukturom podporządkowania. Jakie praktyczne funkcje miały lincze przeprowadzane na kobietach i jak te oparte na przemocy strategie kontynuowane są do dzisiaj? Czemu celem internetowego nękania są najczęściej kobiety i jak internetowy hejt ma się do określenia „witch-hunt”, które bywa zawłaszczone przez uprzywilejowanych mężczyzn przedstawiających się jako ofiary nagonki.

Postać czarownicy uwikłana jest dzisiaj także w nowy konflikt. Dla jednych stanowi symbol wyzwolonej kobiety, ikonę feminizmu, dla innych przykład ograniczającego identyfikowania kobiecości z tym, co nieracjonalne, przednaukowe albo powiązane z naturą i ciałem. Mimo, że współczesność zdominowana jest przez technologię, zainteresowanie magią nie maleje. Stanowi często wyraz rozczarowania kontaktem ze światem zapośredniczonym przez technikę i naukę oraz formę oporu wobec modernizacji, skutkującej okrucieństwem wobec zwierząt, degradacją natury i katastrofą klimatyczną.

* tytuł wystawy jest parafrazą fragmentu wiersza Marii Jasnorzewskiej Pawlikowskiej pt. „Różowa magia”. Poetka ta faszynowała się spirytyzmem i magią, a w jej wierszach można znaleźć wiele nawiązań do czarów i wiedźm.

Adam Adach, „Iskra”, 2020, olej, płótno, 180 x 150 cm

Scena osób skupiających się wokół ognia odnosi się do typowego przedstawienia sabatu czarownic. Obraz przedstawia kobiety z różnych kręgów kulturowych. Jak mówi artysta: „Niektóre z nich noszą maseczki, inne są bardziej spirytystyczne.” Kobiety oskarżane o czary były obwiniane o nieszczęścia, których powodów nie można było łatwo zrozumieć. O różnego rodzaju wypadki, ale także niezbadane zjawiska atmosferyczne, czy nawet plagi. Były obwiniane o rozprzestrzenienie się np. dżumy, w efekcie czego spalono wówczas wiele kobiet razem z ich domowymi zwierzętami, najczęściej kotami. Ówczesna tendencja radzenia sobie z kryzysem polegała na szukaniu winnego, a kobiety pełniły funkcję kozła ofiarnego. Praca Adacha odnosi się m.in do pandemii, kryzysowego czasu, w którym również szuka się kozła ofiarnego. Statystycznie najwięcej pracy przy leczeniu i opiece wciąż wykonują kobiety. Często jest to praca nieodpłatna. Ze względu na ten fakt, zdrowie kobiet, a także ich pozycja społeczna są najbardziej narażone w czasie kryzysów. Charakterystyczny dla kryzysów rozpad struktur społecznych, sprzyja powrotom dawnych bardziej tradycyjnych rozwiązań, które często opierały się na nierówności i wyzysku. Obraz ten odnosi się także do relacji kobiet i zwierząt, które w systemie patriarchalno-kapitalistycznym mają podobną podległą pozycję i pełnią funkcję tych, których można dominować, wykorzystywać, a także obwiniać o kryzys.

29.05.2020 - 31.07.2020

Artystki i artyści: Adam Adach, Agnieszka Brzeżańska, Ewa Ciepielewska, Martyna Czech, Zuza Krajewska, Natalia LL, Dominika Olszowy, Karol Radziszewski, Mikołaj Sobczak, Virgins Deluxe

Kuratorka: Zofia Krawiec

Gdy we współczesnej kulturze i języku pojawiają się odniesienia do polowań na czarownice, służą często rozrywce lub funkcjonują w ramach anegdoty albo przenośni. Jakby za sprawą magicznej różdżki zjawisko to odkleiło się od swojego rzeczywistego potwornego wymiaru jakim były masowe mordy popełniane między XV a XVIII wiekiem.

Współcześni badacze polowań na czarownice określają je wprost ludobójstwem, zaznaczając, że jedną z jego specyfik pozostaje fakt, że z procesów o czary nigdy nikt nie został rozliczony. Nikt nie poniósł odpowiedzialności za zabicie kilkudziesięciu tysięcy osób, głównie kobiet, palonych niekiedy razem ze swoimi zwierzętami. Liczby ofiar prześladowań nie można zresztą zawęzić do tych, które poddano torturom i spalono na stosach. Ofiarami były wszystkie kobiety żyjące w terrorze tej przemocy, na których lęk o życie wymuszał całkowite podporządkowanie.

Wystawa zaprezentuje sposoby odradzania się archetypu czarownicy w twórczości współczesnych artystek i artystów. Stawiając przy tym pytania o to, w jaki sposób brak rozliczenia się z masowych zbrodni na kobietach wpłynął na kształt dzisiejszego świata i jak prześladowania te odbijają się echem we współczesnych uprzedzeniach wobec kobiet oraz osób wymykających się patriarchalnym strukturom podporządkowania. Jakie praktyczne funkcje miały lincze przeprowadzane na kobietach i jak te oparte na przemocy strategie kontynuowane są do dzisiaj? Czemu celem internetowego nękania są najczęściej kobiety i jak internetowy hejt ma się do określenia „witch-hunt”, które bywa zawłaszczone przez uprzywilejowanych mężczyzn przedstawiających się jako ofiary nagonki.

Postać czarownicy uwikłana jest dzisiaj także w nowy konflikt. Dla jednych stanowi symbol wyzwolonej kobiety, ikonę feminizmu, dla innych przykład ograniczającego identyfikowania kobiecości z tym, co nieracjonalne, przednaukowe albo powiązane z naturą i ciałem. Mimo, że współczesność zdominowana jest przez technologię, zainteresowanie magią nie maleje. Stanowi często wyraz rozczarowania kontaktem ze światem zapośredniczonym przez technikę i naukę oraz formę oporu wobec modernizacji, skutkującej okrucieństwem wobec zwierząt, degradacją natury i katastrofą klimatyczną.

* tytuł wystawy jest parafrazą fragmentu wiersza Marii Jasnorzewskiej Pawlikowskiej pt. „Różowa magia”. Poetka ta faszynowała się spirytyzmem i magią, a w jej wierszach można znaleźć wiele nawiązań do czarów i wiedźm.

Teksty

Adam Adach, „Iskra”, 2020, olej, płótno, 180 x 150 cm